Strona:PL Balzac - Ferragus.djvu/198

obie porówni szczwane, jedna w swej wykwintnej impertynencji, druga pod swoim pancerzem z błota. — Za kim trzymacie?... rzekł Desroches, spoglądając po słuchaczach, zdziwionych że sprawa zainteresowała ich tak głęboko.
 — A to historja!... rzekła Malaga. Och, proszę cię, moja kauzyperdko, mów dalej, wzięło mnie to.
 — Między takimi dwoma zuchami nie mogło się to rozegrać w sposób pospolity, rzekł La Palferine.
 — Ba! założę się o rachunek mego stolarza, który mnie piłuje, że mała pluskwa da rady Maksymowi, wykrzyknęła Malaga.
 — Ja trzymam za Maksymem, rzekł Cardot, jeszcze go nigdy nikt nie złapał.
 Desroches uczynił pauzę, wychylając kieliszek, który mu podała loretka.
 — Czytelnia panny Chocardelle, podjął Desroches, mieściła się przy ulicy Coquenard, o dwa kroki od ulicy Pi gale, gdzie mieszkał Maksym. Rzeczona panna Chocardelle zajmowała mieszkanko wychodzące na ogród, i oddzielone od sklepu wielkim, ciemnym pokojem, w którym znajdowały się książki. Czytelnię Antonji prowadziła jej ciotka...
 — Już miała ciotkę?... wykrzyknęła Malaga. Do kaduka! Ten Maksym niczego jej nie żałował.
 — To była, niestety, prawdziwa ciotka, odparł Desroches, nazywała się... czekajcie...
 — Ida Bonamy... rzekł Bixiou.
 — Zatem Antonja, uwolniona od wielu kłopotów przez tę ciotkę, wstawała późno, kładła się późno, i zjawiała się w kantorze jedynie od drugiej do czwartej,