Strona:PL Balzac - Ferragus.djvu/205

wdowy, która chce wegetować, albo dla jakiejś szpetnej pannicy, która chce złapać męża.
 — Samaś mnie o to prosiła, odrzekł Maksym.
 W tej chwili Nucingen, od którego w wilję król lwów (bo dandysi przybrali wówczas miano lwów) wygrał był tysiąc talarów, wszedł aby mu je wręczyć a widząc zdziwienie Maksyma, rzekł:
 — Toztałem areżd na szątanie dego tjapelzgiego Glabarona...
 — A, to są ich sposoby, tem daleko nie zajdą...
 — Wżyzdgo jetno, odparł bankier, zabładż ich, po moklipy zię sfródzidź to innych dag jag to mnie i sażgodzidź dzi... piorę na żfiatga dę łatną banią, sze sabtadziłem dzi cii rano o wiele bżet areżdem...
 — Królowo trapezu, rzekł La Palferine z uśmiechem, przegrasz...
 — Dawno już temu, podjął Desroches, w podobnym wypadku, w którym zbyt uczciwy dłużnik, przestraszony widokami stawania przed sądem, nie chciał spłacić Maksyma, wystrychnęliśmy na dudka protestującego wierzyciela, kumulując masowe areszty, aby pochłonąć sumę w kosztach...
 — A to co takiego, wykrzyknęła Malaga, cóż to znaczy ten pogański język? Skoro panu łosoś tak smakował, zapłać mi bodaj za sos, dając mi lekcję pieniactwa.
 — A zatem, suma, którą wierzyciel twój okłada aresztem u jednego z twoich dłużników, może stać się przedmiotem podobnego aresztu ze strony wszystkich innych twoich wierzycieli. Co czyni sąd, kiedy wszyscy wierzyciele żądają upoważnienia do