Strona:PL Balzac - Gabinet starożytności.djvu/130

namysłu Wikturnjana w ramiona panny Armandy: bratanek myślał o swem fałszerstwie, ciotka o długach i wekslach.
 — Wiesz wszystko, ciociu? rzekł.
 — Tak, drogie dziecko, ale my tu jesteśmy. W tej chwili nie będę cię łajała, nabierz otuchy.
 — Trzeba się będzie ukryć.
 — Być może... Tak, to wyborna myśl.
 — Gdybym mógł wejść niepostrzeżenie do Chesnela, obliczywszy przyjazd tak aby wypadł w nocy?
 — Tak będzie najlepiej, łatwiej zdołamy ukryć wszystko bratu. Biedny anioł, jak on cierpi! rzekła pieszcząc to niegodne dziecko.
 — Och, teraz rozumiem hańbę, ostudziła moją miłość.
 — Biedne dziecko! tyle szczęścia i tyle niedoli!
 Panna Armanda trzymała płonącą głowę bratanka na piersi, całowała to czoło spocone mimo zimna, jak święte kobiety musiały całować Chrystusa spowijając go w całun. Obliczyła wszystko tak dobrze, iż wprowadzono marnotrawnego syna w nocy do spokojnego domu przy ulicy du Bercail; ale przypadek sprawił, iż przybywając tam, wpadł, wedle uświęconego wyrażenia, w paszczę wilka. W wilię tego dnia Chesnel traktował o sprzedaż swojej kancelarji z pierwszym dependentem pana Lepressoir, rejenta liberałów, jak on był rejentem arystokracji. Młody dependent należał do bogatej rodziny, tak iż mógł dać Chesnelowi znaczniejszą zaliczkę, sto tysięcy franków.
 — Przy stu tysięcach franków, mówił sobie w tej