Strona:PL Balzac - Gabinet starożytności.djvu/189

 — Czemu to, zagadnęła pani Camusot, pan prezes wyjechał? Założę się, że to coś co tyczy mego męża.
 — Właśnie... Oto, proszę pana, najoryginalniejszy kaktus jaki istnieje, rzekł pokazując w doniczce roślinę, podobną do trędowatej trzciny, pochodzi z Nowej Holandii. Bardzo pan jest młody, jak na miłośnika kwiatów.
 — Porzuć pan swoje kwiaty, drogi panie Blondet, rzekła pani Camusot; tu chodzi o pana, o pańskie nadzieje, o małżeństwo syna z panną Blandureau. Prezes chce pana wystrychnąć na dudka.
 — Ba! rzekł sędzia niedowierzająco.
 — Tak, odparła. Gdybyś pan się zajmował trochę więcej światem a mniej swemi kwiatami, wiedziałbyś, że posag i nadzieje, któreś pan zasadził, podlewał, okopywał, pielił, mogą być lada dzień zerwane podstępną ręką.
 — Pani!...
 — Tak! Nikt w mieście nie będzie miał odwagi zadzierać z prezesem: nikt pana nie ostrzeże. Ja jestem nie tutejsza, a dzięki temu zacnemu młodzianowi, niebawem znajdę się w Paryżu; oznajmiam tedy panu, że następca Chesnela formalnie prosił o rękę panny Klary Blandureau dla młodego du Ronceret, któremu rodzice dają pięćdziesiąt tysięcy talarów. Fabian obiecuje zdać egzamin adwokacki, aby móc zostać sędzią.
 Stary sędzia upuścił doniczkę, którą trzymał w ręku dla pokazania księżnej.
 — Och! mój kaktus! och! mój syn! panna Blandureau! Och! kwiat kaktusu złamał się!