Strona:PL Balzac - Gabinet starożytności.djvu/197

haftującą dla niego pantofle; spojrzawszy nań, zadrżała, ale była gotowa na wszystko.
 — Pani, wykrzyknął du Croisier ledwie mogąc mówić, co pani zeznała przed sędzią? Shańbiłaś mnie zgubiłaś, zdradziłaś!
 — Ocaliłam cię, mężu, odparła. Jeżeli będziesz miał kiedyś zaszczyt połączyć się z domem d‘Esgrignonów przez małżeństwo swojej siostrzenicy, będziesz to zawdzięczał memu dzisiejszemu postępowaniu.
 — Cud! oślica Balaama przemówiła, wykrzyknął. A gdzież są te sto tysięcy talarów, które, wedle pana Camusot, rzekomo znajdują się u mnie?
 — Oto są, odparła dobywając plik banknotów z za poduszek swojej berżerki. Nie popełniłam grzechu śmiertelnego, twierdząc że mi je pan Chesnel wręczył.
 — W mojej nieobecności?
 — Nie było cię wówczas.
 — Przysięgasz na swoje zbawienie?
 — Przysięgam, odparła spokojnym głosem.
 — Dlaczegoś mi nic nie powiedziała? rzekł.
 — Zbłądziłam, odparła żona, ale błąd mój obraca się na twoją korzyść. Twoja siostrzenica będzie kiedyś margrabiną d‘Esgrignon, a ty może będziesz posłem, jeżeli się dobrze zachowasz w tej nieszczęsnej sprawie. Poszedłeś za daleko, umiej się cofnąć.
 Du Croisier przechadzał się po salonie miotany straszliwym wzruszeniem, żona zaś czekała, z niemniejszem wzruszeniem, wyniku tej przechadzki. Wreszcie du Croisier zadzwonił.
 — Nie przyjmuję nikogo dziś wieczór, zamknijcie