jej postępowania od lat jedenastu, kiedy, zostawszy pełnoletnią, każdy swój postępek znaczyła najczystszem poświęceniem? Miała prawdziwy kult dla swego brata.
— Umrę panną d‘Esgrignon, rzekła poprostu rejentowi.
— Nie może być dla pani piękniejszego tytułu, odparł Chesnel, myśląc że mówi komplement.
Biedna panienka zarumieniła się.
— Głupstwoś powiedział, Chesnelu, odparł stary margrabia, zarazem pogłaskany słowami dawnego sługi i dotknięty przykrością jaką sprawiały siostrze. Panna d Esgrignon może wyjść za Monmorencyego: nasza krew nie jest tak mięszana jak bywała ich. D‘Esgrignonowie mają w herbie złoto z dwiema smugami czerwieni, i nic od dziewięciuset lat nie zmieniło się w ich tarczy. Stąd nasze zawołanie: Cil est nostre, wzięte na turnieju Filipa Augusta, zarówno jak rycerz w zbroi złotej z czerwonym lwem po lewej.
„Nie przypominam sobie, abym kiedy spotkał kobietę, któraby uderzyła moją wyobraźnię w tym stopniu co panna d‘Esgrignon, powiada Blondet[1], któremu współczesna literatura zawdzięcza między innemi rzeczami tę historję. Byłem, to prawda, bardzo młody, byłem dzieckiem; toteż obraz, który zostawiła w mej pamięci, zawdzięcza może żywość swoich barw owej skłonności która nas wówczas pociąga ku rzeczom niezwykłym. Kiedy ją widziałem zdaleka wchodzącą w aleję, gdzie bawiłem się z innemi dziećmi, i prowa-
- ↑ Jaszczur, Stracone złudzenia, Blaski i nędze życia kurtyzany, Córka Ewy, Stara panna, etc.
