Strona:PL Balzac - Historia wielkości i upadku Cezara Birotteau.djvu/140

 — ... Co dla uczczenia mojej promocji do krzyża Legji honorowej, podjął Cezar.
 — Ależ owszem, wiem. Któż-to mi mówił o tem? Kellerowie czy Nucingen?
 Roguin, zdumiony takim tupetem, spojrzał z podziwem.
 — Ech, nie, to w Izbie.
 — W Izbie, pewno pan de La Billardière? spytał Cezar.
 — Tak, właśnie.
 — Przemiły człowiek, rzekł Cezar do wuja.
 — Puszcza frazesy, frazesy, rzekł Pillerault, topi się człowiek we frazesach.
 — Może stałem się godnym tego faworu... podjął Birotteau.
 — Przez swoje prace w zakresie perfumerji; Burboni umieją nagradzać wszelką zasługę. Och, trzymajmy się tych szlachetnych i prawych spadkobierców tronu, z których rąk czekają nas niesłychane pomyślności... Wierzajcie, Restauracja czuje że musi walczyć o lepsze z Cesarstwem; dokona zdobyczy w pełni pokoju, ujrzymy zdobycze!...
 — Czy raczy pan uczynić nam ten zaszczyt i wziąć udział w naszym balu? rzekła pani Cezarowa.
 — Aby spędzić wieczór z panią, przepuściłbym okazję zrobienia miljonów.
 — Za wielki gaduła, szepnął Cezar do wuja.
 Podczas gdy chluba perfumerji miała, na schyłku swoich dni, roztoczyć blaski, nowa gwiazda wschodziła słabo na handlowym widnokręgu. Młody Popinot rzucał, o tej samej godzinie, podwaliny przyszłej fortuny przy ulicy Pięciu Djamentów. Ulica Pięciu Djamentów, ciasna uliczka, w której pojazdy zaledwie się mieszczą, świadczyła mimo to o dobrym wyborze Popinota, ponieważ leży ona w samem centrum przemysłu drogeryjnego. Dom, drugi z rzędu od ulicy Lombardzkiej, był tak ciemny, iż czasami wymagał w biały dzień światła. W wilję tego wieczora, młody adept objął w posiadanie czarny i odrażający lokal. Poprzednik jego, gro-