Strona:PL Balzac - Kobieta porzucona; Gobseck; Bank Nucingena.djvu/123

świetlne nie zwracając ich: podróżny na tyle odważny aby się przejrzeć w takiem lustrze, ma twarz człowieka rażonego apopleksją.
 — No i co? rzekł hrabia, uderzając Gobsecka po ramieniu.
 Stary dzieciak drgnął. Porzucił swoje zabawki, położył je na biurku, usiadł i stał się z powrotem lichwiarzem twardym, zimnym i gładkim niby marmurowa kolumna.
 — Ile państwu trzeba?
 — Sto tysięcy franków na trzy lata, rzekł hrabia.
 — Możliwe! rzekł Gobseck dobywając z mahoniowego puzderka wagę bezcenną dla jej dokładności, swój klejnot! Zważył kamienie, szacując na oko (i Bóg wie jak dokładnie!) wagę oprawy. W czasie tej operacji, na twarzy lichwiarza walczyła naprzemian radość i surowość. Hrabina była pogrążona w osłupieniu które przemawiało na jej korzyść; zdawało mi się, że mierzy głębię przepaści w którą się stacza. Były jeszcze wyrzuty w tej duszy kobiecej, trzeba było może tylko wysiłku, miłosiernie wyciągniętej ręki aby ją ocalić. Spróbowałem.
 — Czy te djamenty należą do pani? spytałem dobitnie.
 — Tak, panie, odparła z dumnem spojrzeniem.
 — Spisuj akt z prawem odkupu, gaduło! rzekł Gobseck wstając i wskazując mi miejsce przy biurku.
 — Pani jest pewnie zamężna? spytałem jeszcze.