Strona:PL Balzac - Kobieta porzucona; Gobseck; Bank Nucingena.djvu/136

córka czytuje gazety? Niech pan mówi dalej, dodała po pauzie.
 — W trzy miesiące po zatwierdzeniu sprzedaży dokonanej przez hrabiego na rzecz Gobsecka...
 — Może pan nazwać hrabiego de Restaud, skoro Kamilli już niema, rzekła wicehrabina.
 — Niech i tak będzie, odparł adwokat. W długi czas po tej scenie, nie otrzymałem jeszcze kontrrewersu, który miał zostać w moim ręku. W Paryżu, adwokaci pochłonięci są wirem spraw, który nie pozwala im myśleć o sprawach swoich klientów więcej niż myślą oni sami, poza pewnemi wyjątkami które umiemy czynić. Jednakże, pewnego dnia, kiedy lichwiarz był u mnie na obiedzie, spytałem czy nie wie, dlaczego nie mam żadnego znaku życia od pana de Restaud.
 — Dla bardzo naturalnej przyczyny, odparł. Jest umierajacy. Jest to jedna z owych tkliwych dusz, które, nie umiejąc zabić swej zgryzoty, dają się jej pożreć. Życie to jest praca, rzemiosło, którego trzeba się nauczyć. Kiedy człowiek, przebywszy wszystkie bóle życia, nauczył się go wreszcie, fibry jego hartują się i nabywają pewnej gibkości, która pozwala mu panować nad swą wrażliwością; zmienia swoje nerwy w stalowe sprężyny, które poddają się nie pękając. Wówczas, o ile ma dobry żołądek, człowiek tak spreparowany może żyć równie długo jak żyją cedry Libanu, kapitalne drzewa.
 — Hrabia umierający? zawołałem.