Strona:PL Balzac - Kobieta trzydziestoletnia.djvu/121

się ilekroć brat się zbliżył; ale chłopiec nie widział ponurości siostry, a rozbawienie jego tem hardziej podkreślało kontrast prawdziwego dziecięctwa z dojrzałą zatroskaną wiedzą, wypisaną już na twarzy dziewczynki i powlekającą ją czarnemi chmurami.
 — Mamo, Helenka nie chce się bawić, wykrzyknął ze skargą malec, korzystając z chwili gdy matka i młody człowiek przystanęli w milczeniu na moście Gobelinów.
 — Daj jej pokój, Karolku. Wiesz przecie, że z niej jest zawsze mruk.
 Słowa te, rzucone bez myśli przez matkę, która odwróciła się z młodym człowiekiem, wycisnęły łzy Helence. Połknęła je w milczeniu i objęła brata głębokiem spojrzeniem, którego nie umiałem sobie wytłumaczyć. Ze złowrogą inteligencją zmierzyła oczami wzgórze, na którego szczycie znajdował się chłopiec, potem rzeczkę, most, krajobraz i mnie.
 Bałem się, aby mnie nie spostrzegła szczęśliwa para, której byłbym zmącił swobodę; usunąłem się zcicha i schroniłem się za krzakiem bzu, którego liście skryły mnie całkowicie. Siadłem spokojnie na szczycie wzgórza, patrząc w milczeniu to na mieniący się krajobraz, to na młodą dzikuskę, którą mogłem jeszcze dojrzeć poprzez gałęzie. Skoro Helenka straciła mnie z oczu, zdawała się niespokojna: czarne jej oczy szukały mnie w alei, za drzewami, z niepojętą ciekawością. Czemże ja byłem dla niej? W tej chwili, dziecięcy śmiech Karolka rozległ się w ciszy, niby śpiew ptaka. Piękny młodzieniec, jasnowłosy jak on, huśtał go i tulił w ramionach, przemawiając doń owemi spieszczonemi słówkami, jakiemi często mówi się do dzieci. Matka uśmiechała się do tych igraszek; od czasu do czasu szeptała coś co musiało płynąć z serca, gdyż towarzysz zatrzymywał się uszczęśliwiony i patrzał na nią błękitnemi oczami pełnemi uwielbienia. Głosy ich, zmieszane z głosem dziecka, miały coś pieszczotliwego. Byli rozkoszni wszyscy troje. Ta urocza scena, wśród wspaniałego krajobrazu, rozlewała nieopisaną słodycz. Kobieta, piękna, biała, roześmiana, dziecię miłości, mężczyzna pro-