Strona:PL Balzac - Kobieta trzydziestoletnia.djvu/149

 — Och, może pani przypuszczać wszystko, odparła Helena zimno.
 Ale, mamo siły charakteru jakiej dawała dowód w tej chwili, płomień jej oczu z trudnością strawił łzy, które się w nich zakręciły. Nieznajomy domyślił się słów matki z łez młodej dziewczyny; zmierzy orlim wzrokiem margrabinę, którą, ta nieprzeparta potęga zmusiła do tego, aby spojrzeć na straszliwego uwodziciela. A kiedy oczy tej kobiety spotkały się z jego jasnemi i błyszczącemi oczami, uczuła w duszy dreszcz podobny temu, jakiego doznajemy na widok płaza lub za dotknięciem lejdejskiej butelki.
 — Mężu, krzyknęła, to szatan! On zgaduje wszystko...
 Generał wstał, aby pociągnąć za taśmę dzwonka.
 — Gubi pana! krzyknęła Helena do mordercy.
 Nieznajomy uśmiechnął się, uczynił krok, powstrzymał rękę margrabiego i paraliżując go spojrzeniem wyzuł go z wszelkiej energji.
 — Zapłacę pańską gościnność, rzekł; będziemy skwitowani. Oszczędzę panu hańby, wydając sam siebie. Ostatecznie, co mi pozostało w życiu?
 — Skrucha, żal, odparła Helena rzucając mu owo pełne nadziei spojrzenie, jakie błyszczy jedynie w oku młodej dziewczyny.
 — Nie będę żałował nigdy, rzekł morderca dźwięcznym głosem, podnosząc dumnie głowę.
 — Jego ręce zbroczone są krwią, rzekł ojciec do córki.
 — Obetrę je, odparła.
 — Ale, rzekł generał nie ośmielając się wskazać nieznajomego, nie wiesz nawet, czy on chce ciebie?
 Morderca zbliżył się do Heleny. Piękność jej, mimo iż tak czysta i skupiona, płonęła w tej chwali światłem, którego odblask barwił i uwypuklał niejako najdelikatniejsze jej rysy. Rzuciwszy na tę czarującą istotę słodkie ale jeszcze straszliwe swym ogniem spojrzenie, rzekł ze wzruszeniem:
 — Czyż nie dowiodę że cię kocham dla ciebie samej i czy nie