Strona:PL Balzac - Kobieta trzydziestoletnia.djvu/24

której oczy były wilgotne a policzki zarumieniły się żywo. Pociągnął żywo córkę do ogrodu.
 — Ależ ojcze, rzekła, są jeszcze na placu pułki, które będą manewrować.
 — Nie, dziecko, cała armja defiluje.
 — Mnie się zdaje, papo, że ty się mylisz. Pan d’Aiglemont właśnie dał rozkaz...
 — Moje dziecko, jestem cierpiący i nie mogę zostać.
 Julja bez trudu uwierzyła ojcu, kiedy spojrzała na jego twarz, która, pod wpływem rodzicielskich niepokojów, przybrała wyraz znękany.
 — Bardzo cierpisz? spytała obojętnie, tak dalece myśl jej była gdzieindziej.
 — Czyż każdy dzień nie jest mi darowany? odparł starzec.
 — Znowu mnie chcesz martwić, mówiąc mi o śmierci. Byłam tak wesoła! Zaraz proszę mi wypędzić te czarne myśli.
 — Ach, westchnął ojciec, zepsute dziecko. Najlepsze serca bywają bardzo okrutne. Oddać wam życie, myśleć jedynie o was, pracować na wasz dobrobyt, poświęcić waszym kaprysom istnienie, ubóstwiać was, oddać nawet krew, więc to nic? Ach, tak, wszystko przyjmujecie niedbale. Aby wciąż zdobywać wasze uśmiechy i waszą łaskawą miłość, trzeb aby mieć potęgę Boga. A potem, w końcu, przychodzi inny! kochanek, mąż, i wydzierają nam wasze serca.
 Julja spojrzała zdziwiona na ojca, który szedł wolno i patrzył na nią blado.
 — Kryjecie się nawet przed nami, ciągnął, ale może i przed sobą...
 — Co ty mówisz, ojcze?
 — Myślę, Juljo, że ty masz jakąś tajemnicę. Ty kochasz, podjął żywo starzec, widząc rumieniec córki. — Och! łudziłem się, że pozostaniesz wierna staremu ojcu aż do jego śmierci, spodziewałem się zachować cię przy sobie, szczęśliwą i świetną, podziwiać cię taką jaką byłaś dotąd. Nie znając twego losu, mógłbym roić dla