Strona:PL Balzac - Kobieta trzydziestoletnia.djvu/40

 — Zatem, aniołku, podjęła ciotka, małżeństwo było dla ciebie jedynie długiem cierpieniem?
 Młoda kobieta nie śmiała odpowiedzieć; ale twierdzący gest zdradził jej niedole.
 — Jesteś więc nieszczęśliwa?
 — Och, nie, ciociu. Wiktor kocha mnie do szaleństwa, a ja go ubóstwiam, on taki dobry!
 — Tak, kochsz go, ale uciekasz przed nim, nieprawdaż?
 — Tak, czasami... odwiedza mnie zbyt często...
 — Czy, kiedy jesteś sama, nie dręczy cię obawa aby on nie zamącił tej samotności?
 — Tak, ciociu. Ale kocham go bardzo, upewniam.
 — Czy nie winisz w duchu siebie, że nie umiesz czy nie możesz podzielać jego rozkoszy? Czy nie przychodzi ci na myśl, że miłość małżeńska jest cięższa do udźwignięcia niżby mogła nią być miłość występna?
 — O tak, tak, rzekła płacząc. Zgadujesz wszystko, gdy dla mnie wszystko jest zagadką. Zmysły moje są odrętwiałe, nie mam żadnej myśli w głowie, ledwie że żyję. Duszę moją dławi nieokreślony lęk, który ścina moje uczucia i pogrąża mnie w martwocie. Nie mam głosu do skargi, nie mam słów na wyrażenie swego cierpienia. Cierpię, a wstyd mi cierpieć, kiedy widzę, że Wiktor jest szczęśliwy tem co mnie zabija.
 — Dzieciństwo, głupstwo wszystko! wykrzyknęła ciotka, której wyschła twarz ożywiła się nagle wesołym uśmiechem, odblaskiem rozkoszy młodych lat.
 — I ciocia też się śmieje! rzekła z rozpaczą młoda kobieta.
 — I ja byłam taka, odparła szybko hrabina. A teraz, kiedy Wiktor zostawił cię samą, czyż nie stałaś się z powrotem młodą dziewczynką, spokojną, bez rozkoszy ale i bez cierpień?
 Julja otwarła szeroko zdumione oczy.
 — Słowem, aniołku, ubóstwiasz Wiktora, nieprawdaż, ale wolałabyś być jego siostrą niż żoną. Małżeństwo ci nie służy.