Strona:PL Balzac - Kobieta trzydziestoletnia.djvu/87

głębi. Och, tak! to był głos nieszczęścia, ten głos pełny, poważny, przejmujący.
 — Księże, rzekła niemali z uszanowaniem, a jeśli ja nie umrę, cóż się ze mną stanie?
 — Czy pani nie ma dziecka?
 — Mam, odparła chłodno.
 Proboszcz spojrzał na tę kobietę jak lekarz patrzy na niebezpiecznie chorego. Postanowił uczynić wszystko co w jego mocy, aby ją wyrwać duchowi złego, który już wyciągnął nad nią rękę.
 — Widzi pani, powinniśmy żyć z naszym bólem; jedynie religja daje nam prawdzi wą pociechę. Czy pozwoli mi pani wrócić tutaj, aby mówić do pani głosem człowieka, który umie współczuć z wszelką niedolą i który, sądzę, nie ma w sobie nic przerażającego?
 — Owszem, proszę. Dziękuję, że ksiądz o mnie pomyślał.
 —Zatem, pani, do zobaczenia wkrótce.
 Ta wizyta przyniosła pewną ulgę duszy margrabiny, której siły były zbyt napięte zgryzotą i samotnością. Ksiądz zostawił w jej sercu balsamiczną woń oraz zbawczy dźwięk głosu wiary. Zarazem doznała tej przyjemności, jakiej doznaje więzień, kiedy, poznawszy głębię swej samotności i ciężar swego łańcucha, usłyszy pukanie w ścianę, którem sąsiad pragnie nawiązać wymianę myśli. Znalazła nieoczekiwanego powiernika. Ale niebawem wróciła do swych gorzkich dumań. Powiedziała sobie, jak ów więzień, że towarzysz niedoli nie ulży ani jego więzom ani jego przyszłości. Proboszcz nie chciał za pierwszą bytnością płoszyć tej z gruntu samolubnej boleści; ale miał nadzieję, dzięki swej sztuce, zdobyć tę duszę za następnem widzeniem. Przybył w istocie na trzeci dzień, a przyjęcie przekonało go że jest miłym gościem.
 — I cóż, pani margrabino, rzekł starzec, czy pomyślała pani trochę o ogromie cierpień ludzkich? Czy wzniosła pani oczy do nieba? Czy ujrzała tam pani ów bezmiar światów, który, pomniejszając nas, miażdżąc naszą pychę, zmniejsza zarazem nasze cierpienia?...
 — Nie, księże, rzekła. Prawa społeczne zanadto ciążą nad mem