Strona:PL Balzac - Kontrakt ślubny; Pułkownik Chabert.djvu/155

sobie. Przekonawszy społeczeństwo o kłamstwie, nieszczęśliwi tem żarliwiej chronią się na łono Boga.
 — Cóż za wspaniały czerep! rzekł Simonnin, nie czekając aż starzec zamknie drzwi.
 — Wygląda jakby go z grobu odkopano, odparł któryś dependent.
 — To jakiś pułkownik, który prawuje się o zaległy żołd, rzekł naczelny.
 — Nie, to ex-odźwierny, rzekł Godeschal.
 — Załóżmy się, że to szlachcic, wykrzyknął Boucard.
 — Zakładam się, że był stróżem odparł Godeschal. Jedynie odźwiernych wyposażyła natura w surduty zniszczone, zatłuszczone i obstrzępione u dołu, jak u tego starego. Czyście nie widzieli butów bez obcasów, z otwartemi paszczami, ani krawata który mu służy za koszulę? On musiał sypiać pod mostem.
 — Mógł być szlachcicem i stróżem, wykrzyknął Desroches. Bywali tacy.
 — Nie, odparł Boucard wśród powszechnego śmiechu, ja twierdzę, że on był piwowarem w 1789, a pułkownikiem za Republiki.
 — Haha! zakładam się o teatr dla całej kompanji, że to nie żołnierz, rzekł Godeschal.
 — Stoi, odparł Boucard.
 — Panie! panie! — krzyknął smarkacz otwierając okno.
 — Co ty robisz, Simonnin? spytał Boucard.
 — Wołam go, aby spytać czy był pułkownikiem czy odźwiernym; musi przecież wiedzieć.
 Wszyscy zaczęli się śmiać. Co się tyczy starca, szedł już z powrotem po schodach.
 — Co my mu powiemy? wykrzyknął Godeschal.
 — Zostawcie to mnie, rzekł Boucard.
 Biedny człowiek wszedł nieśmiało spuszczając oczy, może aby nie zdradzić swego głodu zbyt chciwem wpatrywaniem się w prowiant.