Strona:PL Balzac - Kontrakt ślubny; Pułkownik Chabert.djvu/156

 — Szanowny panie, rzekł Boucard, czy zechce pan podać swoje nazwisko, aby pryncypał wiedział, czy...
 — Chabert.
 — Czy pułkownik, który zginął pod Eylau? spytał Huré, który, nie odezwawszy się dotąd, nie chciał pozostać w tyle za dowcipnisiami.
 — Ten sam, odparł starzec z rzymską prostotą. I wyszedł.
 — Tam do licha!
 — To ci dał!
 — Haha!
 — Hoho!
 — Huhu!
 — A, stary ladaco!
 — Hip, hip, hurra! — Wpadliśmy!
 — Panie Desroches, pójdzie pan do teatru gratis, rzekł Huré do czwartego dependenta, waląc go w grzbiet z siłą zdolną położyć nosorożca.
 Powstał zgiełk krzyków, śmiechów, wybuchów, na którego oddanie trzebaby zużyć wszystkie onomatopeje naszego języka.
 — Do jakiego teatru pójdziemy?
 — Do Opery, odparł naczelny.
 — Przedewszystkiem, odparł Godeschal, teatr nie był wyszczególniony. Mogę, jeżeli zechcę, zaprowadzić was do pani Saqui.
 — Pani Saqui to nie jest przedstawienie, rzekł Desroches.
 — Co to jest przedstawienie? odparł Godeschal. Ustalmy najpierw stan faktyczny. O co się założyłem, panowie? O widowisko. Co to jest widowisko? Coś, co się widzi...
 — Ależ, wedle tej teorji, mógłby się pan wypłacić pokazując nam wodę płynącą pod mostem? przerwał Simmonin.
 — Co się widzi za pieniądze, ciągnął Godeschal.
 — Za pieniądze widzi się wiele rzeczy które nie są widowiskiem. Określenie nie jest ścisłe, rzekł Desroches.