Strona:PL Balzac - Kontrakt ślubny; Pułkownik Chabert.djvu/203

 — Nazywaj go swoim mężem biedne dziecko, odparł pułkownik z dobrocią. Czyż nie jest ojcem twych dzieci?
 — A więc, ciągnęła, jeśli on mnie zapyta co ja tu robiłam, jeśli się dowie, że się zamknęłam z nieznajomym, co mu powiem? Proszę pana, dodała przybierając postawę pełną godności, niech pan rozstrzyga o mym losie, jestem gotowa na wszystko...
 — Moje dziecko, rzekł pułkownik ujmując dłonie żony, postanowiłem poświęcić się całkowicie dla twego szczęścia...
 — To niemożliwe, wykrzyknęła czyniąc mimowoli konwulsyjny gest. Pomyśl, musiałbyś wówczas wyrzec się samego siebie, i w sposób legalny...
 — Jakto, rzekł pułkownik, moje słowo ci nie wystarcza?
 Słowo legalny ugodziło w serce starca i zbudziło w nim mimowolne podejrzenia. Zwrócił na żonę wzrok, pod którym się zarumieniła, spuściła oczy; on zląkł się, że będzie musiał nią gardzić. Hrabina bała się, że uraziła delikatność, uczciwość człowieka, którego charakter i przymioty znała. Mimo że te myśli powlekły na chwilę chmurą ich czoła, niebawem wróciła harmonja. Oto jak. Krzyk dziecka rozległ się w oddali.
 — Julku, zostaw siostrę w spokoju, wykrzyknęła hrabina.
 — Jakto, twoje dzieci są tutaj? spytał pułkownik.
 — Tak, ale zabroniłam im naprzykrzać się tobie.
 Stary żołnierz zrozumiał delikatność, takt kobiety zawarty w tej uprzejmości, ujął rękę hrabiny aby ją ucałować.
 — Niechże przyjdą, rzekł.
 Dziewczynka przybiegła, aby się poskarżyć na brata.
 — Mamo!
 — Mamo!
 — To on...
 — To ona...
 Ręce wyciągnęły się ku matce i dwa głosy dziecięce zmięszały się. Niespodziany i rozkoszny obrazek!
 — Biedne dzieci! wykrzyknęła hrabina nie wstrzymując już