Strona:PL Balzac - Kontrakt ślubny; Pułkownik Chabert.djvu/45

swoich dni. Z pewnością niejeden włos pobielał jej owej nocy, gdy, w obliczu faktów, wyrzucała sobie własną lekkomyślność, czując twardą konieczność położenia. Popierwsze, musiała się wyspowiadać przed swoim rejentem, którego zamówiła na rano. Trzeba było wyznać rozpacz, do której nigdy nie chciała się przyznać przed sobą, bo zawsze, idąc ku przepaści, liczyła na jeden z owych przypadków, które nie zdarzają się nigdy. Zbudziło się w jej duszy przeciw Pawłowi lekkie uczucie, w którem nie było nienawiści ani niechęci, ani nic złego jeszcze; ale czy nie był on przeciwną stroną w tym tajemnym procesie? czy nie stawał się bezwiednie niewinnym wrogiem, którego trzeba było zwalczyć? Któż w świecie może kochać swą ofiarę? Zmuszona kręcić, Hiszpanka postanowiła, jak wszystkie kobiety, rozwinąć cały swój talent w tej walce, której hańbę mogło zatrzeć jedynie pełne zwycięstwo. W ciszy nocnej rozgrzeszyła się zapomocą argumentów które podsuwała jej duma. Czy Natalja nie korzystała z jej marnotrawstwa? Czy było w jej postępowaniu coś z owych niskich i szpetnych pobudek, które kalają duszę? Nie umiała liczyć, czyż to występek, zbrodnia? Czy Paweł nie powinien być aż nadto szczęśliwy, że dostaje dziewczynę taką jak Natalja? Czy skarb, który uchowała, nie wart jest pokwitowania? Czy wielu mężczyzn nie kupuje ukochanej kobiety tysiącem poświęceń? Czemu miałoby się robić dla ślubnej żony mniej niż dla kurtyzany? Zresztą Paweł jest zero, człowiek bez zdolności; ona rozwinie dlań zasoby swej inteligencji, utoruje mu drogę, jej będzie zawdzięczał karjerę, władzę; czy nie spłaci mu kiedyś hojnie swego długu? Byłby głupcem, gdyby się wahał! Wahać się dla paru talarów mniej lub więcej?... byłby nikczemnikiem.
 — Jeśli rzecz nie załatwi się odrazu, powiadała sobie, opuszczę Bordeaux, i zawsze będę mogła zapewnić Natalji ładną przyszłość spieniężając to co mi zostanie, pałac, djamenty, meble, oddając jej wszystko, a zachowując sobie jedynie pensję.
 Kiedy tęgi charakter zabezpieczy sobie schronienie, jak Richelieu w Brouage, i wytyczy sobie wspaniały cel, czyni zeń punkt