Strona:PL Balzac - Kontrakt ślubny; Pułkownik Chabert.djvu/47

dejrzewać o interesowność; uczucia ich zdawały się wolne od wszelkich małostek, za najmniejszą trudnością wszczętą przez Pawła miały prawo się wycofać; słowem, posiadała na przyszłego zięcia wpływ nieograniczony.
 — Skoro tak rzeczy stoją, rzekł Solonet, jakie jest ostatnie ustępstwo, do którego pani chce się posunąć?
 — Możliwie najmniej, rzekła śmiejąc się.
 — Kobieca odpowiedź, zawołał Solonet. Czy pani zależy na tem, aby wydać parnię Natalję?
 — Tak.
 — Czy chce pani dostać pokwitowanie z miljona stupięćdziesięciu sześciu tysięcy, które pani będzie winna, wedle rachunków opieki, rzeczonemu zięciowi?
 — Tak.
 — Co pani chce ocalić?
 — Conajmniej trzydzieci tysięcy franków renty, odparła.
 — Trzeba zwyciężyć lub zginąć?
 — Tak.
 — A więc zastanowię się nad środkami: trzeba mam wiele zręczności, musimy oszczędzać siły. Skoro przyjdę wieczór, dam pani parę wskazówek, niech je pani wykona ściśle, a mogę z góry przepowiedzieć wygraną. — Czy hrabia kocha pannę Natalję? spytał wstając.
 — Ubóstwia.
 — To nie dosyć. Czy jej pragnie jako kobiety, tak aby zamknąć oczy na pewne trudności pieniężne?
 — Tak.
 — Oto co uważam za czynny bilans młodej panny! wykrzyknął rejent. Niech się pani postara, aby była piękna dziś wieczór, dodał znacząco.
 — Przygotowałyśmy czarującą tualetę.
 — Suknia włożona w dzień kontraktu kryje, wedle mnie, połowę donacyj w swoich fałdach, rzekł Solonet.