Strona:PL Balzac - Księżna de Langeais.djvu/101

zatapiały się w tej wirującej głowie, niby oczy tygrysa pewnego swej ofiary. Skończywszy walca, księżna siadła koło hrabiny, margrabia zaś wciąż na nią parzał, rozmawiając z jakimś nieznajomym.
 — Tak, mówił, jedną z rzeczy, które najbardziej mnie uderzyły w tej podróży...
 Księżna zmieniła się cała w słuch.
 — ...Były słowa dozorcy Westminsteru, w chwili gdy pokazuje topór, którym zamaskowany człowiek ściął podobno głowę Karolowi I-mu. Słowa te wymawia na pamiątkę króla, który wyrzekł je do któregoś z ciekawych.
 — Co za słowa? spytała pani de Sérizy.
 — Nie dotykaj siekiery, odparł Montriveau głosem, w którym dźwięczała groźba.
 — W istocie, panie margrabio, rzekła księżna de Langeais, powtarzając tę starą historję, znaną każdemu kto bywał w Londynie, patrzy pan na moją szyję tak melodramatycznie, iż mam wrażenie że pan ma topór w ręce.
 Słowa te wyrzekła księżna śmiejąc się, mimo że oblewał ją zimny pot.
 — Ależ w danym momencie ta historja jest bardzo nowa, odparł.
 — Jakto? w czem, niech pan powie?
 — W tem, że to pani dotknęła siekiery, odparł Montriveau zcicha.
 — Cóż za przemiłe proroctwo! odparła uśmiechając się z wymuszonym wdziękiem. I kiedyż ma spaść moja głowa?
 — Nie pragnę wcale, aby spadła pani śliczna głowa. Boję się tylko dla pani jakiegoś wielkiego nieszczęścia. Gdyby panią ostrzyżono, czy nie żałowałaby pani tych ślicznych blond włosków, z których umiesz czynić tak znakomity użytek?
 — Ależ istnieją osoby, dla których kobiety lubią robić takie poświęcenia, często nawet dla ludzi, którzy nie umieją im wybaczyć chwilowych kaprysów.