Strona:PL Balzac - Księżna de Langeais.djvu/128

 — Chcę tylko zaznaczyć, że jakaś młoda kobieta mogłaby to sobie wytłumaczyć bardzo źle, odparła.
 Tu przerwała i zaczęła powtarzać:
 — Ale ta Tola, ta Tola!
 — Droga ciociu, rzekł pan de Navarreins, ja jeszcze nie chcę wierzyć, aby ona była u pana de Montriveau.
 — Ba! rzekła księżna.
 — Co sądzisz o tem, widamie?
 — Gdyby księżna była osobą naiwną, uwierzyłbym...
 — Ależ kobieta, która kocha, zawsze jest naiwna, mój dobry widamie. Cóż to, starzejesz się?
 — Słowem, co robić?
 — Jeśli Tola ma rozum, odparła księżna, pójdzie dziś wieczór na Dwór. Bardzo szczęśliwie mamy poniedziałek, dzień przyjęcia. Postaracie się otoczyć ją i zaprzeczyć tej niedorzecznej pogłosce. Jest tysiąc sposobów wytłumaczenia rzeczy: jeżeli margrabia de Montriveau jest człowiekiem honoru, dopomoże nam. Przemówimy tym dzieciakom do rozsądku...
 — Ale, droga ciociu, bardzo trudno jest zadzierać z panem de Montriveau, to wychowanek Bonapartego, a przytem on ma silną pozycję. Bagatela! toż to figura! ma ważne stanowisko w gwardji, gdzie jest bardzo potrzebny. Nie ma ani cienia ambicji. Za pierwszem słowem, któreby mu się nie podobało, powiedziałby poprostu królowi: „Oto moja dymisja, dajcie mi święty pokój“.
 — Więc cóż on ma za zasady?
 — Bardzo nieszczególne.
 — Doprawdy, rzekła księżna, nasz król jest tem, czem zawsze był: koronowanym jakobinem.
 — Och! umiarkowanym, rzekł widam.
 — Nie, ja go znam oddawna. Człowiek, który mówił do żony, w dniu kiedy pierwszy raz zasiadła na galowym obiedzie: Oto nasi ludzie, pokazując jej dwór, mógł być tylko niegodziwym zbrodniarzem. Czem był jako brat króla, tem został i jako król. Zły brat,