Strona:PL Balzac - Księżna de Langeais.djvu/149

jąca dla wszystkich, którzy czują we własnem sercu niewyczerpany skarb pociech i tkliwości? Jak słodko jest rozlać je na istotę uroczą swą słabością a silną uczuciem! Piękność świeża, rumiana, gładka, jednem słowem ładna, to pospolity lep, na który łapią się ludzie przeciętni. Montriveau musiał kochać owe twarze, na których miłość budzi się wśród zmarszczek bólu i ruin melancholji. Czyż dla kochanka nie wstaje wówczas, na głos jego potężnych pragnień, istota zupełnie nowa, młoda, drżąca, która kruszy dla niego samego powłokę piękną dla niego, zwiędłą dla świata? Czyż nie posiada dwóch kobiet: tej, którą widzą inni, bladą, wypełzłą, smutną, oraz tej żyjącej w jego sercu, której nie widzi nikt, anioła który ogarnia życie uczuciem i chowa cały swój blask jedynie na uczty miłości?
 Zanim opuścił swój posterunek, generał usłyszał słabe akordy, które płynęły z celi, słodkie i tkliwe głosy. Skoro wrócił do stóp skały, gdzie znajdowali się jego przyjaciele, oznajmił im w kilku słowach nabrzmiałych ową udzielającą się mimo iż powściągliwą czułością, której siłę zawsze mężczyźni umieją uszanować, że nigdy w życiu swojem nie doznał tak upajających rozkoszy.
 Nazajutrz wieczór, ośmiu oddanych towarzyszy wdrapało się w mroku na skałę. Każdy miał przy sobie sztylet, zapas czekolady, oraz wszystkie narzędzia jakich wymaga rzemiosło złodzieja. Dotarłszy pod mur, przebyli go za pomocą przygotowanych drabin i znaleźli się na cmentarzu klasztornym. Montriveau poznał i długi sklepiony krużganek, którym przybył niegdyś do rozmównicy, i okna tej sali. Natychmiast powziął plan, który przyjęto. Otworzyć sobie przejście przez okno, które wiodło do części przeznaczonej dla mniszek, dostać się do krużganku, sprawdzić czy na każdej celi wypisane jest imię, pobiec do celi siostry Teresy, zaskoczyć zakonnicę we śnie, zakneblować jej usta, związać ją i porwać: cały ten program był drobnostką dla ludzi, którzy z odwagą i zręcznością zbrodniarzy łączyli doświadczenie właściwe świa-