Strona:PL Balzac - Kuratela i inne opowiadania.djvu/162

 Eljasz Magus skłonił się rodzinie Vervelle i wyszedł; Grassou przeprowadził go do sieni.
 — Ty jeden zdolny jesteś wyłowić podobne ananasy.
 — Sto tysięcy posagu!
 — Tak, ale co za rodzina!
 — Trzysta tysięcy franków sperandy, dom przy ulicy Boucherat, willa na wsi w Ville-d’Avray.
 — Boucherat, butelki, szelki, pętelki, karmelki, rzekł malarz.
 — Będzie pan jak pączek w maśle do końca życia, rzekł Eljasz.
 Ta myśl wdarła się w głowę Piotra Grassou, jakgdyby światło poranku zabłysło nad jego poddaszem. Sadowiąc do pozowania ojca młodej osoby, inaczej już nań patrzał: spodobała mu się ta krwista i zażywna twarz. Matka i córka kręciły się koło malarza, dziwując się wszystkim tym przygotowaniom; patrzyły nań jak na bóstwo. To widoczne uwielbienie spodobało się Piotrowi. Złoty cielec ubarwił tę rodzinę swym fantastycznym odblaskiem.
 — Musi pan zarabiać szalone pieniądze? ale pewnie wydaje pan tak jak pan zarabia, rzekła matka.
 — Nie, pani, odparł malarz; nie wydaję, nie mam czasu się bawić. Rejent lokuje moje pieniądze, ma moje rachunki, skoro raz mu oddam pieniądze, już o nich nie myślę.
 — Mówiono mi, wykrzyknął stary Vervelle, że artyści to wszystko dziurawe worki.
 — Kto jest pańskim rejentem, jeśli wolno zapytać? rzekła pani Vervelle.
 — Porządny człowiek, gładki w interesach, Cardot.
 — Haha, a to heca, rzekł Vervelle, to i nasz rejent.
 — Niechże się pan nie rusza, rzekł malarz.
 — Siedźże spokojnie, Antenorze, rzekła żona, zepsujesz panu robotę. Gdybyś mógł patrzeć jak pan pracuje, zrozumiałbyś...
 — Mój Boże, czemu mnie rodzice nie uczyli sztuk pięknych! rzekła panna Vervelle.