Strona:PL Balzac - Kuratela i inne opowiadania.djvu/35

 — La Pomponne.
 — A mąż?
 — Toupinet.
 — Ulica du Petit-Banquier, mruknął Popinot sprawdzając regestry. Jest w więzieniu, rzekł, odczytując uwagę na marginesie arkusza, na którym ta para była wpisana.
 — Za długi, wielmożny panie.
 Popinot potrząsnął głową.
 — Ale, proszę pana, ja nie mam za co kupić towaru, właściciel przyszedł wczoraj i zmusił mnie aby mu zapłacić, inaczej wyrzuciłby mnie na bruk.
 Lavienne nachylił się do pana i szepnął mu kilka słów.
 — No i co, ile wam trzeba aby kupić owocu w Halach?
 — Hm, wielmożny panie, żeby móc dalej handlować, trzebaby mi dziesięć franków.
 Sędzia dał znak służącemu, który wydobył z wielkiego worka dziesięć franków i dał je kobiecie, gdy sędzia zapisywał pożyczkę w rejestrze. Widząc gest radości, jaki uczyniła przekupka, Bianchon odgadł obawy które z pewnością miotały kobietą, kiedy szła do tego domu.
 — Teraz wy, rzekł Lavienne do starca z siwą brodą.
 Bianchon odciągnął służącego na stronę i spytał ile czasu zajmie ta audjencja.
 — Pan miał dwieście osób dziś rano, jeszcze zostało do zrobienia tych osiemdziesiąt, rzekł Lavienne; pan doktór miałby czas odbyć swoje pierwsze wizyty.
 — Mój chłopcze, rzekł sędzia odwracając się i ujmując Horacego za ramię, masz oto dwa adresy niedaleko stąd, jeden przy ulicy de Seine, drugi de l’Arbalète. Przy ulicy de Seine młoda dziewczyna się zaczadziła, a tam znów znajdziesz człowieka, którego przyjmiesz do swego szpitala. Czekam cię ze śniadaniem.
 Bianchon wrócił za godzinę. Ulica du Fouarre była już pusta,