Strona:PL Balzac - Kuzyn Pons.djvu/181

 — Gdybyś pani mogła sprawić, aby Pons zażądał mojej porady, byłby to wielki krok naprzód.
 — Spróbuję, odparła Cibotowa.
 — Moja matuchno, rzekł Fraisier wciągając Cibotową z powrotem, ja dobrze znam pana Trognon; to rejent naszej dzielnicy. Jeżeli Pons nie ma rejenta, wspomnij mu pani o nim... postaraj się, aby go wezwał.
 — Zrozumiano, odparła Cibotowa.
 Wychodząc, odźwierna usłyszała szelest sukni i odgłos ciężkich kroków, które chciały być lekkie. Znalazłszy się sama na ulicy, uszedłszy kawałek drogi, odźwierna odzyskała swobodę umysłu. Mimo że konferencja ta wywarła na nią silny wpływ i że wciąż bała się mocno rusztowania, sądu, sędziów, powzięła bardzo naturalne postanowienie, które miało zażegnać głuchą walkę między nią a jej straszliwym doradcą.
 — Ech, i na cóż mi, rzekła, brać jakichś wspólników? Zgarnąć co się da, a potem wezmę co mi ofiarują aby pilnować ich interesów...
 Ta myśl, jak się okaże, miała przyspieszyć koniec nieszczęsnego artysty.
 — I cóż, drogi panie Schmucke, rzekła Cibotowa wchodząc, jak się ma nasz ukochany chory?
 — Nietopsze, odparł Niemiec. Majadżył dzałą nodz.
 — Cóż mówił?
 — Głupstwa! że chce mi zapisać cały majątek, pod warunkiem żebym nic nie sprzedawał... I płakał! Biedaczek! Aż mi się serce krajało...
 — To przejdzie, moje złotko! rzekła odźwierna. Spóźniłam się ze śniadaniem, bo to już blisko dziewiąta, ale niech mnie pan nie łaje... Widzi pan, miałam wiele do czynienia... w waszych sprawach. Już nic nie mamy w kasie, wystarałam się o pieniądze...
 — A jak? spytał pianista.
 — A ciotka!