Strona:PL Balzac - Kuzyn Pons.djvu/210

tak, że nie miał już siły wpaść w gniew. Leżał bezsilny jak suchotnik w przerwach konania.
 — Widzi pan, przez wzgląd na pana Schmucke, rzekła Cibotowa widząc swą ofiarę zupełnie pokonaną, powinienby pan posłać po rejenta z naszej dzielnicy, pana Trognon, bardzo zacnego człowieka!
 — Wciąż mi pani mówi o tym panu Trognon... rzekł chory.
 — Och! mnie to wszystko jedno, ten czy inny, na to czego ja się spodziewam po panu!
 I potrząsnęła głową na znak pogardy bogactw. Zapanowało milczenie.
 W tej chwili, Schmucke, który spał przeszło od sześciu godzin, obudzony głodem wstał, wszedł do pokoju Ponsa i patrzył nań chwilę bez słowa, bo pani Cibot położyła palec na ustach, mówiąc:
 — Cyt!
 Potem wstała, podeszła do Niemca i rzekła mu do ucha:
 — Chwała Bogu! usnął trochę, wściekły jest jak ten rudy osieł!... Ano cóż! broni się biedaczek chorobie...
 — Nie, ja jestem przeciwnie bardzo cierpliwy, odparła ofiara żałosnym tonem świadczącym o straszliwem osłabieniu; ale, mój drogi Schmucke, ona poszła do teatru aby mnie kazać usunąć...
 Urwał, nie miał siły kończyć. Cibotowa skorzystała z tej pauzy, aby odmalować Schmuckemu gestem etan głowy w której się rozum mięsza, i rzekła:
 — Niech mu się pan nie sprzeciwia, życiemby to przypłacił.
 — I, ciągnął Pons patrząc na zacnego Schmucke, utrzymuje, że to ty ją tam posłałaś...
 — Tak, odparł heroicznie Schmucke, trzebią było. Cicho bądź!... pozwól nam cię ratować!... Wylecz się, sprzedamy któryś gracik i dokończymy życia spokojnie w jakimś kącie, z tą poczciwą Cibot...
 — Przerobiła cię! odparł boleśnie Pons.
 Chory, nie widząc pani Cibot, która stanęła za łóżkiem aby