Strona:PL Balzac - Kuzyn Pons.djvu/280

 — Jesteś pan woźnym w teatrze, i nazywasz się?... spytała Herod-baba.
 — Topinard, do usług...
 — Ukłony wszystkim w domu, rzekła Sauvage, uprzejme wyrazy dla małżonki, jeżeli pan żeniaty... To tylko chciałam wiedzieć.
 — Co tobie? rzekła pani Cantinet nadchodząc.
 — To, moja pani, że musisz pani zostać w domu, przypilnować obiadu, a ja skoczę na chwilę do mego pana...
 — Jest na dole, rozmawia z tą biedną panią Cibot, która płacze rzewnemi łzami.
 Sauvage pognała tak szybko, że schody drżały pod jej nogami.
 — Proszę pana, rzekła do Fraisiera, odciągając go.
 I wskazała Topinarda, w chwili gdy posługacz teatralny przechodził, dumny że spłacił dług swemu dobroczyńcy. Dzięki sprytowi, którego nabywa każdy w świecie kulis, ocalił przyjaciela pana Ponsa od zastawionej mu pułapki. Toteż Topinard postanowił uchronić muzyka od dalszych zasadzek, któreby mu groziły.
 — Widzi pan tego mizeraka!... Bawi się to w uczciwego człowieka i wścibia nos w interesy pana Schmucke...
 — Kto to taki? spytał Fraisier.
 — Et! takie byle co...
 — W interesach niema „byle czego“...
 — Thi! posługacz teatralny, nazywa się Topinard...
 — Dobrze, pani Sauvage! tylko tak dalej, a traficzka pani nie minie.
 I Fraisier wrócił do rozmowy z panią Cibot.
 — Powiadam tedy, droga klijentko, że pani nie grałaś z nami w uczciwe karty i że nie jesteśmy do niczego zobowiązani wobec wspólnika, który nas oszukuje.
 — W czemże ja pana oszukałam... rzekła Cibotowa biorąc się pod boki. Czy pan myśli, że ja się zlęknę pańskich bazyliszkowych oczu... Szuka pan przyczepki, aby się zwolnić z obietnic i gadasz