Strona:PL Balzac - Kuzyn Pons.djvu/290

bez obawy wnuczkę za doktora Poulain, zostanie naczelnym lekarzem Instytutu ociemniałych.
 — Zobaczymy! Do widzenia, panie Fraisier, rzekł sędzia pokoju z przyjacielską poufałością.
 — Zdolny człowiek, rzekł pisarz, hultaj daleko zajdzie!
 Była jedenasta; Niemiec udał się machinalnie drogą którą odbywał z Ponsem. Myślał o nim, widział go bezustanku, miał uczucie że go ma obok siebie. Tak zaszedł przed teatr, skąd wychodził właśnie życzliwy Topinard; dokończył czyszczenia kinkietów, wciąż dumając o tyranji swego dyrektora.
 — A! Bóg mi cię zsyła! wykrzyknął Schmucke zatrzymując biednego posługacza. Topinard, masz ty mieszkanie?...
 — Tak, proszę pana.
 — I gospodarstwo?
 — Tak, proszę pana.
 — Czy chcesz mi dać mieszkanie i życie? Och! zapłacę dobrze, mam dziewięćset franków renty... zresztą nie długo pożyję... Nie będę ci zawadzał... Jem wszystko... Jedyna moja namiętność to fajka... A że ty jeden opłakiwałeś Ponsa wraz ze mną, kocham cię!
 — Zrobiłbym to z przyjemnością, proszę pana, ale niech pan sobie wyobrazi, że pan Gaudissart dał mi porządne wcieranie...
 — Fdzieranie?
 — Niby znaczy, że zmył mi głowę.
 — Smył kłofę?
 — Połajał mnie, że się zajmuję pańskiemi sprawami... Gdyby pan tedy zamieszkał u mnie, to chyba w wielkiej tajemnicy! Ale wątpię, aby pan został długo; pan nie wie co to jest dom biedaka takiego jak ja...
 — Wolę raczej biedny dom człowieka z sercem, człowieka który żałował Ponsa, niż pałace ludzi o twarzach tygrysów. Widziałem dziś u Ponsa tygrysy, które pożrą wszystko!...
 — Chodźmy, rzekł posługacz, zobaczy pan... ale... Ostatecznie, jest komórka na strychu... Poradzimy się żony.