Strona:PL Balzac - Kuzyn Pons.djvu/295

 — Wyrzucono mnie za drzwi. Jestem cudzoziemiec, nie znam praw...
 — Biedny człowiek! pomyślał Gaudissart, widząc przypuszczalny koniec nierównej walki. — Słuchaj pan, wiesz pan coś powinien zrobić?
 — Mam pełnomocnika.
 — A więc, ułóż się zaraz z sukcesorami; dostaniesz od nich jakąś sumkę i dożywocie, i będziesz żył spokojnie...
 — Niczego więcej nie pragnę! odparł Schmucke.
 — No to zdaj się pan na mnie, ułożymy to, rzekł Gaudissart, któremu w wilję Fraisier opowiedział swój plan.
 Gaudissart pomyślał, że może sobie zaskarbić łaski młodej wicehrabiny i jej matki kończąc polubownie tę brudną sprawę, i że kiedyś (tak sobie obiecywał) zostanie conajmniej Radcą Stanu.
 — Taję banu ubofasznienie...
 — Doskonale! Przedewszystkiem, masz pan, rzekł Napoleon teatrzyków bulwarowych, oto trzysta franków...
 Wyjął z sakiewki piętnaście ludwików i wręczył je artyście.
 — To pańskie, to pensja za pół roku z góry; gdybyś pan opuścił teatr, zwrócisz mi ją. Policzmyż! ileż wydajesz na rok? czego ci trzeba aby żyć szczęśliwie? Nie żałuj sobie, oblicz sobie życie Sardanapla!...
 — Trzeba mi tylko jednego ubrania na zimę i jednego na lato.
 — Trzysta franków! rzekł Gaudissart.
 — Trzewiki, cztery pary...
 — Sześćdziesiąt franków.
 — Bońdżochy...
 — Tuzin! trzydzieści sześć franków.
 — Sześć koszul.
 — Sześć koszul perkalowych, dwadzieścia cztery franki; tyleż płóciennych, czterdzieści ośm franków: razem siedmdziesiąt dwa. Doszliśmy do czterystu sześćdziesięciu ośmiu, powiedzmy pięćset