Strona:PL Balzac - Kuzyn Pons.djvu/297

 Twardego parwenjusza wzruszyła ta szlachetność i wdzięczność za rzecz, która w oczach świata jest niczem, a która, w oczach tego baranka bożego, ważyła, jak owa szklanka wody u Bossueta, więcej niż podboje zdobywców. Pod swą próżnością, pod brutalną żądzą wybicia się i dorównania swemu przyjacielowi, hrabiemu Popinot, Gaudissart krył dobre serce, poczciwą naturę. Odwołał tedy swoje lekkomyślne sądy o Schmuckem i przeszedł na jego stronę.
 — Dostanie pan to wszystko! ale zrobię coś więcej, mój drogi Schmucke. Topinard jest uczciwy człowiek...
 — Tak, widziałem go przed chwilą w jego ubogim domu, gdzie żyje szczęśliwy wraz z dziećmi...
 — Dam mu miejsce kasjera, bo stary Baudrand odchodzi...
 — Och, niech panu Bóg błogosławi! wykrzyknął Schmucke.
 — A więc, mój dobry i zacny panie, niech pan przyjdzie dziś o czwartej do rejenta Berthier; wszystko będzie gotowe i będziesz pan zabezpieczony do końca życia... Dostaniesz sześć tysięcy franków i będziesz robił przy Garangeocie to co robiłeś przy Ponsie.
 — Nie! odparł Schmucke, ja nie będę żył!... Nie mam serca do niczego... czuję że koniec ze mną...
 — Biedny baran! pomyślał Gaudissart żegnając się z Niemcem. Ale cóż! Ostatecznie, trzeba jeść kotlety. I, jak powiada boski Beranger: „Biedne barany, zawsze strzyc was będą!“.
 Zanucił tę opinję polityczną, aby odpędzić wzruszenie.
 — Powóz! zawołał na woźnego.
 Zeszedł i krzyknął stangretowi:
 — Ulica Hanowerska!
 Człowiek ambitny odżył w całej pełni! widział przed sobą Radę Stanu.
 W tej chwili, Schmucke kupował kwiaty i, prawie wesół, przyniósł je wraz z ciastkami małym Topinard.
 — Bżynożę dziazdga!... rzekł z uśmiechem.
 Był to pierwszy uśmiech, jaki pojawił się na jego ustach od trzech miesięcy, a każdy ktoby ujrzał ten uśmiech, zadrżałby.