Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/191

 Nieszczęśliwy artysta powiadał sobie: Wie o mojem aresztowaniu.
 — Chodźcie, dzieci, dodał ojciec, pociągając córkę i zięcia do ogrodu.
 I usiadł wraz z niemi na omszonej ławce w altanie.
 — Panie hrabio, czy pan kocha moją córkę tak jak ja kochałem jej matkę? spytał baron Wacława.
 — Więcej, panie baronie, odparł artysta.
 — Matka była córką chłopa i nie miała ani grosza majątku.
 — Dajcie mi państwo pannę Hortensję tak jak stoi, nawet bez wyprawy.
 — Wierzę panu! rzekł baron z uśmiechem; Hortensja jest córką barona Hulot d‘Ervy, radcy Stanu, dyrektora departamentu, wielkiego oficera Legii honorowej, brata hrabiego Hulot, bohatera nieśmiertelnej sławy, który niebawem zostanie marszałkiem Francji. I... ma posag!...
 — To prawda, rzekł rozkochany artysta: wyglądam na karjerowicza; ale gdyby moja droga Hortensja była córką wyrobnika, ożeniłbym się z nią...
 — Oto co chciałem wiedzieć, odparł baron. Idź, Hortensjo, pozwól mi porozmawiać z panem hrabią, widzisz że kocha cię szczerze.
 — O tatusiu, wiedziałam że ty żartujesz, odparła uszczęśliwiona córka.
 — Drogi hrabio, rzekł baron z niewysłowionym wdziękiem w każdym słowie i geście znalazłszy się sam z artystą, zapewniłem synowi memu dwieście tysięcy franków wiana, z których biedaczysko nie ujrzał nigdy ani