Te zalotne kłamstewka, które uprawiają prawie wszystkie kobiety w położeniu Walerji, otwierały baronowi perspektywy siódmego nieba. Toteż, Walerja stroiła ceregiele, podczas gdy zakochany artysta i Hortensja może czekali niecierpliwie, aż baronowa da ostatnie błogosławieństwo i ostatni pocałunek swej córce.
O siódmej rano, baron, upojony szczęściem, — znalazł bowiem w swojej Walerji najniewinniejsze dziewczątko i najbardziej skończonego djabła — wrócił aby zluzować młodych Hulot w ich ciężkich obowiązkach. Tancerze i tancerki, prawie obcy, którzy w końcu opanowują teren na każdem weselu, snuli w nieskończoność owe ostatnie kontredanse zwane kotyljonami, gracze siedzieli zawzięcie przy stolikach, stary Crevel wygrał sześć tysięcy franków.
Dzienniki roznoszone przez chłopców zawierały w kronice paryskiej następujący artykulik:
„Obrzęd zaślubin hrabiego Steinbock i panny Hortensji Hulot, córki barona Hulot d‘Ervy, radcy Stanu i dyrektora ministerjum wojny, bratanicy znakomitego hrabiego Forzheim, odbył się dziś rano w kościele św. Tomasza z Akwinu. Uroczystość ta ściągnęła wiele osób. Zauważono w orszaku kilka naszych sław artystycznych: Leona de Lora, Józefa Bridau, Stidmana, Bixiou; dygnitarzy z ministerjum wojny, z Rady Stanu i wielu członków obu Izb; wreszcie najświetniejszych przedstawicieli polskiej emigracji, hrabiego Paca, Łagińskiego etc.
„Hrabia Wacław Steinbock jest stryjecznym wnukiem słynnego generała Karola XII, króla szwedzkiego. Młody hrabia, który brał udział w powstaniu polskiem,
Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/209
Ta strona została skorygowana.
