Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/39

mu przybrać robiąc jego portret, to znaczy biegnącem w dal.
 — Dochowywać, rzekł z dobrze odegraną wściekłością, dochowywać wiary rozpust...
 — Mężowi, który jest tego godny, odparła pani Hulot, przerywając Crevelowi, aby mu nie dać wymówić słowa którego nie chciała usłyszeć.
 — Łaskawa pani, wezwała mnie pani listownie, chce pani wiedzieć przyczyny mego postępowania, doprowadza mnie pani do ostateczności swojemi majestatycznemi tonami, swojem lekceważeniem i swoją... wzgardą! Cóż to? czy ja jestem murzyn? Powtarzam pani, niech mi pani wierzy! ja mam prawo panią... zalecać się do pani... bo... Ale nie, kocham panią na tyle aby milczeć.
 — Niech pan mówi, kończę za kilka dni czterdzieści ośm lat, nie jestem świętoszką, mogę słyszeć wszystko.
 — Zatem daje mi pani słowo uczciwej kobiety, bo, na moje nieszczęście, jest pani uczciwą kobietą, że nigdy mnie nie zdradzisz, nigdy nie powiesz że to ja wydałem pani tę tajemnicę.
 — Jeżeli to jest pańskim warunkiem, przysięgam że nie zdradzę nikomu, nawet memu mężowi, osoby, od której dowiedziałam się potworności jakie chce mi pan zawierzyć.
 — Myślę sobie! wszak tu chodzi tylko o panią i o niego.
 Pani Hulot zbladła.
 — Och, jeżeli pani jeszcze kocha męża, to będzie bardzo bolesne. Czy woli pani, abym milczał?
 — Niech pan mówi, gdyż chodzi tu, wedle pana,