Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 1.djvu/76

 — Z czego żyje?... spytała Hortensja.
 — Ze swego talentu...
 — A! daje lekcje?...
 — Nie, odparła Bietka, bierze, i to twarde, od losu...
 — A imię jakie ma, ładne?...
 — Wacław.
 — Cóż za wyobraźnię mają te stare panny! wykrzyknęła baronowa. Z tego co mówisz, możnaby ci uwierzyć, Bietko.
 — Czy nie widzisz, mamo, że to Polak tak nawykły do knuta, że Bietka przypomina mu tę drobną rozkosz jego ojczyzny?
 Wszystkie trzy zaczęły się śmiać, a Hortensja zanuciła: Wacławie, bóstwo ty moje! zamiast: O Matyldo... Nastąpiło na kilka minut zawieszenie broni.
 — Te dziewczęta, rzekła kuzynka Bietka spoglądając na Hortensję gdy ta znów przy niej usiadła, myślą że można się kochać tylko w nich.
 — Słuchaj, odparła Hortensja znalazłszy się sama z kuzynką, dowiedź mi że Wacław nie jest królewiczem z bajki, a dam ci mój żółty kaszmir.
 — Królewiczem nie jest, ale hrabią!...
 — Każdy Polak jest hrabią.
 — Ależ on nie jest Polak, jest z Li...in..fli...
 — Z Litwy?
 — Nie...
 — Z Inflant?
 — Tak, tak, właśnie.
 — Ale jak się nazywa?