Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/103

pełną pokusy, dojrzała w sobie wyraz bezwstydu, który ją przejął grozą. Na prośbę Adeliny, Bietka opowiedziała jej szczegóły przewiny Wacława, przyczem baronowa dowiedziała się ze zdumieniem, że w ciągu jednego wieczoru, w jednej chwili, pani Marneffe zawładnęła oczarowanym artystą.
 — Jak one to robią, te kobiety? spytała baronowa Bietki.
 Nic nie da się porównać z ciekawością cnotliwych kobiet w tej mierze: chciałyby posiąść pokusy występku, a zostać czyste.
 — Czarują, to ich rzemiosło, odparła Bietka. Widzisz, moja droga, Walerja wyglądała tego wieczoru tak, że mogłaby zgubić anioła.
 — Opowiedz-że mi, jak ona to robiła?
 — W tem rzemiośle niema teorji, jest tylko praktyka, rzekła szyderczo Bietka.
 Przypominając sobie tę rozmowę, baronowa byłaby się chciała poradzić Bietki; ale nie było czasu. Biedna Adelina, niezdolna wymyślić jakiejś muszki, zatknąć sobie pączka róży za gors, wynaleźć sztuczki tualetowej przeznaczonej na to aby budzić w mężczyznach drzemiące pragnienia, była tylko starannie ubrana. Nie każdemu dano jest być kurtyzaną! „Kobieta jest zupą mężczyzny“, powiedział uciesznie Molier ustami roztropnego Kacperka. Porównanie to wskazuje, że istnieje w miłości rodzaj sztuki kulinarnej. Kobieta cnotliwa i godna jest tedy homerycką ucztą, kawałem mięsa rzuconym na rozżarzone węgle. Kurtyzana, prze-