Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/121

niczki. Wszedł do pokoju Walerji, którą zastał przy czesaniu. Przyjrzała się Crevelovi w lustrze, i, jak wszystkie kobiety tego typu, nic nie wiedząc jeszcze, już się uczuła dotknięta jego silnem wzruszeniem, którego nie ona była przyczyną.
 — Co tobie, kochanie? spytała. Czy tak się wchodzi do swojej małej księżniczki? Choćbym nawet nie była księżniczką dla ciebie, to i tak byłabym zawsze twoim kociakiem, ty niegodziwcze!
 Crevel odpowiedział smętnym uśmiechem i wskazał Reginę.
 — Reniu, moje dziecko, dosyć na dzisiaj, doczeszę się sama. Podaj mi kimono chińskie, bo mój pan ma dziś minę skończonego chińczyka...
 Regina, dziewczyna z twarzą podziurawioną jak sito i jakby umyślnie stworzona dla Walerji, wymieniła uśmiech ze swą panią i przyniosła szlafroczek. Walerja zdjęła peniuar, została w koszuli, i wsunęła się w szlafroczek jak wąż w kępę trawy.
 — Pani niema w domu dla nikogo?
 — Także pytanie! rzekła Walerja. — No dalej, mów, moje kocisko, co się stało? Akcje lewego brzegu spadły?
 — Nie.
 — Podniesiono cenę pałacyku?
 — Nie.
 — Nie wierzysz, że jesteś ojcem małego Crevela?
 — Cóż za głupstwo! odparł jak człowiek pewny siebie.
 — Daję słowo, już nic nie wiem! rzekła pani Marneffe. Kiedy mam wyciągać z przyjaciela jego zgryzoty,