rządki rachunkowe w administracji Algieru, które znalazły wyraz w śmierci i w ucieczce dwóch urzędników, wpłynęły na postanowienie tego wysokiego dygnitarza. Dowiadując się o błędach popełnionych przez urzędników, w których nieszczęściem pomieścił swoje zaufanie, baron Hulot d‘Ervy uległ atakowi paraliżu w gabinecie ministra.
„P. Hulot d‘Ervy, brat marszałka, liczy czterdzieści lat służby. Postanowienie to, które daremnie starano się zwalczyć, napełniło żalem wszystkich znających barona Hulot, którego osobiste przymioty równe są jego talentom administracyjnym. Nikt nie zapomniał poświęcenia, jakie okazał jako główny intendent gwardji cesarskiej w Warszawie, ani też zadziwiającej sprawności, z jaką umiał zorganizować rozmaite działy armii zaimprowizowanej w r. 1815 przez Napoleona.
„Znowu jedna z chwał epoki cesarskiej opuszcza widownię. Od r. 1830, baron Hulot nie przestał być jednym z niezastąpionych filarów w Radzie Stanu i w ministerjum wojny.“
„ALGIER. — Sprawa t. zw. furażowa, której niektóre dzienniki nadały śmieszne rozmiary, zakończyła się śmiercią głównego winnego. Niejaki Johan Wisch zabił się w więzieniu, a wspólnik jego uciekł; ale będzie sądzony zaocznie.
„Wisch, niegdyś dostawca wojskowy, był uczciwym człowiekiem, wysoko cenionym; nie mógł przenieść tego,
