Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/150

 — Cóż za szaleństwo! zawołał minister. Niepodobna nam jest, dodał biorąc trąbkę którą mu podał marszałek i krzycząc mu w ucho, dopełnić tej restytucji. Bylibyśmy zmuszeni ujawnić malwersacje twego brata, a uczyniliśmy wszystko co można aby je skryć...
 — Zrób z tem co zechcesz; ale nie chcę aby w majątku rodziny Hulot był bodaj szeląg skradziony z państwowego grosza, rzekł hrabia.
 — Zapytam króla o rozkazy w tej mierze. Nie mówmy już o tem, odparł minister widząc niepodobieństwo pokonania szczytnego oporu starca.
 — Bądź zdrów, Cottin, rzekł starzec podając rękę księciu de Wissemburg, zimno mi w duszy...
 Poczem, zrobiwszy krok, odwrócił się, popatrzył na księcia widocznie silnie wzruszonego, otworzył mu ramiona, książe zaś uściskał go serdecznie.
 — Mam uczucie, rzekł, że żegnam całą Wielką Armję w twojej osobie...
 — Żegnaj więc, dobry i stary kolego! rzekł minister.
 — Tak, żegnaj, bo idę tam, gdzie są wszyscy nasi, których nam przyszło opłakać...
 W tej chwili wszedł Klaudiusz Vignon. Dwaj starcy, szczątki napoleońskiej falangi, skłonili się sobie poważnie, kryjąc wszelki ślad wzruszenia.
 — Musiał książe być rad z dzienników? rzekł przyszły referendarz. Kręciłem tak, aby dzienniki opozycyjne myślały że zdradzają nasze tajemnice...
 — Nieszczęściem, wszystko to na próżno, odparł minister spoglądając za marszałkiem który mijał salon. Przed chwilą dopełniłem bardzo bolesnego pożegnania.