Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/179

stawienia. Wyglądał jakby był w gronie rodziny, a strój jego świadczył o ukrytym niedostatku, dodał na zakończenie.
 — I cóż? spytały baronowej trzy kobiety.
 — A więc jest w Paryżu, odparła Adelina, i to już jest dla mnie błysk szczęścia wiedzieć że jest blisko nas.
 — Nie wydaje się, aby się poprawił! rzekła Bietka, kiedy Adelina opowiedziała całą rozmowę z baronem Vernier. Widocznie żyje z jakąś gryzetką. Ale skąd on może brać pieniądze? Założyłabym się, że wyciąga je od dawnych kochanek, od Jenny Cadine albo od Józefy.
 Drżenie nerwowe baronowej wzmogło się; otarła łzy, które jej napłynęły do oczu i podniosła bolesny wzrok do nieba.
 — Nie sądzę, aby wielki oficer Legii honorowej mógł spaść tak nisko, rzekła.
 — Dla swojej przyjemności, odparła Bietka, czegóżby on nie zrobił? okradł skarb, okradnie i prywatnych, zabije może...
 — Och! Elżbieto! wykrzyknęła baronowa, zachowaj te myśli dla siebie.
 W tej chwili Ludwika zbliżyła się do grupy rodzinnej, do której przyłączyło się dwóch Hulocików i mały Wacio, sprawdzając czy w kieszeniach babki niema łakoci.
 — Co tam, Ludwiko?... spytano.
 — Człowiek jakiś chce się widzieć z panną Fischer.
 — Co za człowiek? rzekła Elżbieta.
 — Och, proszę panienki, w łachmanach, na sobie ma pełno kłaków jak jaki tapicer, czerwony nos, czuć go