Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/205

 Baron wyciągnął rękę ruchem przerażająco łapczywym.
 — Daj, Bietko! Niech ci Bóg wynagrodzi! Daj! Wiem dokąd z tem pójdę!
 — Ale powiesz mi, stary obwiesiu?
 — Owszem. Mogę jeszcze zaczekać tych ośm miesięcy, bo odkryłem małego aniołka, poczciwe stworzenie, niewiniątko, zbyt młode aby mogło być zepsute.
 — Pamiętaj o sądzie poprawczym, rzekła Elżbieta, która miała nadzieję że ujrzy tam kiedyś Hulota.
 — E, to przy ulicy Charonne! odparł baron Hulot, w dzielnicy gdzie wszystko załatwia się bez hałasu. Nie bój się, nigdy mnie nie znajdą. Przebrałem się, Bietko, i przedzierżgnąłem się w ojca Thorec, wezmą mnie za jakiegoś byłego stolarza. Mała mnie kocha, i nie pozwolę się już skubać.
 — Jużeś dostatecznie oskubany, rzekła Bietka spoglądając na jego surdut. Może cię tam podwieźć, Hektorze?...
 Baron wsiadł do doróżki, porzucając pannę Elodję bez pożegnania, jak przeczytany romans.
 W pół godziny, przez które baron opowiadał wciąż Bietce o małej Atali Judici (doszedł bowiem stopniowo do tych ohydnych namiętności, które zabijają starców), kuzynka wysadziła go, zaopatrzywszy go w dwa tysiące franków, przy ulicy Charonne, na przedmieściu Saint-Antoine, pod bramą domu o podejrzanym, groźnym wręcz wyglądzie.
 — Bądź zdrów, kuzynku; będziesz teraz ojcem Tho-