Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/207

 — Za tych co go nie mają, wtrąciła Bietka.
 — Ten sarkazm, droga Bietko, mnie już nie dotyczy. Zamierzam, moje dzieci, położyć koniec fałszywemu położeniu, w którem tkwię od tak dawna, i, jak dobry ojciec rodziny, przychodzę wam oznajmić po dobremu moje małżeństwo.
 — Ma pan prawo się żenić, rzekł Wiktor. Co do mnie, zwracam panu słowo, które mi pan dał, powierzając mi rękę Celestyny.
 — Jakie słowo? spytał Crevel.
 — Że się pan nie ożeni, odparł adwokat. Godzi się, aby pan przyznał, że nie żądałem od pana tego zobowiązania; dał mi je pan zupełnie dobrowolnie, i nawet wówczas zwracałem uwagę, iż nie powinien się pan tak wiązać.
 — Tak, przypominam sobie, drogi chłopcze, rzekł Crevel zawstydzony. Toteż, na honor, moje dzieci, gdybyście chcieli dobrze żyć z panią Crevel, nie pożałowalibyście tego... Twoja delikatność, Wiktorze, wzrusza mnie... Umiem ocenić wspaniałomyślność... No, kroćset bomb! przygarnijcie swoją macochę, bądźcie na moim ślubie.
 — Nie mówisz, ojcze, kto jest twoją narzeczoną? spytała Celestyna.
 — Ależ o tem wróble na dachu świegocą! odparł Crevel. Nie grajmyż w ciuciubabkę! Bietka musiała wam powiedzieć...
 — Drogi panie Crevel, odparła Elżbieta, są pewne nazwiska, których się tu nie wymawia...
 — A więc, to pani Marneffe!