Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/220

 — I cóż, droga pani Saint-Estève! rzekł adwokat wprowadzając ohydną starą do gabinetu i zamykając starannie drzwi, jak stoimy?
 — I cóż, drogi panie, rzekła spoglądając na Wiktora zimno ironicznym okiem, namyślił się pan?
 — Zrobiła pani co?
 — Da pan pięćdziesiąt tysięcy?
 — Tak, odparł młody Hulot, bo trzeba działać. Czy pani wie, że jednem zdaniem ta kobieta przyprawiła o niebezpieczeństwo życie i rozum mojej matki? Zatem trzeba działać.
 — Jużeśmy działali! odparła stara.
 — No i?... konwulsyjnie zapytał Wiktor.
 — No i cóż, nie cofa się pan przed kosztami?
 — Przeciwnie.
 — Bo... mamy już dwadzieścia trzy tysiące franków kosztów.
 Młody Hulot popatrzył na starą Saint-Estève ogłupiałym wzrokiem.
 — Ej, byłżebyś pan dudkiem, pan, jeden z luminarzy trybunału? rzekła stara. Za tę sumę można kupić sumienie panny służącej i obraz Rafaela, to nie drogo...
 Hulot stał ogłupiały, otwierał szeroko oczy.
 — A więc, ciągnęła Saint-Estève, kupiliśmy pannę Reginę Toussard, istotę dla której pani Marneffe nie ma tajemnic...
 — Rozumiem...
 — Ale, jeżeli panu żal pieniędzy, niech pan powie!