Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/232

 — To jego wystąpienie nie było parlamentarne, ale wspaniałe!... zauważył Vauvinet.
 — Ależ, mój drogi kliencie, polecono mi ciebie, jestem twoim bankierem, naiwność twoja zaszkodzi mi, rzekł du Tillet.
 — Ha! niechże mi pan powie, pan który jesteś człowiekiem serjo... spytał Brazylijczyk du Tilleta.
 — Dziękuję za nas wszystkich, rzekł Bixiou z ukłonem.
 — Niech mi pan powie coś pewnego?... dodał Montez, nie zwracając uwagi na wykrzyknik artysty.
 — A ba! odparł du Tillet, mam zaszczyt ci powiedzieć, że jestem zaproszony na ślub Crevela.
 — A! Combabus staje w obronie pani Marneffe! rzekła Józefa, która wstała uroczyście.
 Zbliżyła się z tragiczną miną do Monteza, poklepała go przyjaźnie po twarzy, popatrzała nań chwilę z wyrazem komicznego podziwu i potrząsnęła głową.
 — Hulot jest pierwszym przykładem miłości do ostatka, oto drugi przykład, wykrzyknęła; ale ten się nie liczy, przybywa z pod zwrotnika!
 W chwili gdy Józefa klepała lekko Brazylijczyka po twarzy, Montez osunął się na krzesło, z oczyma wlepionemi w du Tilleta:
 — Jeżeli jestem igraszką waszych paryskich konceptów, rzekł, jeżeli chcieliście wydrzeć mi moją tajemnicę...
 I objął cały stół płomiennym spojrzeniem, w którem zamigotało palące słońce Brazylji.
 — Przez litość, powiedzcie mi, mówił błagalnym,