Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/239

 Cydaliza ujęła za rękę Brazylijczyka, który uwolnił się najgrzeczniej jak mógł.
 — Przybyłem aby porwać panią Marneffe! rzekł Brazylijczyk, wracając do swego; i wiecie dlaczego opóźniłem się trzy lata z powrotem?
 — Nie, dzikusie, odparła Karabina.
 — Dlatego że mi tyle razy powtarzała, że chciałaby żyć ze mną sama w pustyni!...
 — To już nie dziki, rzekła Karabina parskając śmiechem; on jest z plemienia ucywilizowanych dudków.
 — Tyle razy mi to powtarzała, odparł baron nie zważając na drwiny loretki, że kazałem urządzić wspaniałe mieszkanie w głębi tej olbrzymiej posiadłości. Wracam do Francji po Walerję, i tej samej nocy, w której ją znów ujrzałem...
 — Bardzo skromnie wyrażone: „ujrzałem“, rzekła Karabina; zachowam to określenie!
 — Oświadczyła mi, abym czekał na śmierć tego nędznika Marneffe; i ja zgodziłem się, darowując jej, że przyjęła hołdy barona Hulot. Nie wiem, czy to sam djabeł przebrał się w spódnicę, ale wiem że ta kobieta, od tej chwili, zaspakajała wszystkie moje kaprysy, wszystkie wymagania; słowem nie dała mi przyczyny do podejrzeń ani na trzy minuty!...
 — To, to kapitalne! rzekła Karabina do pani Nourisson.
 Pani Nourisson skinęła głową z uznaniem.
 — Wiara moja w tę kobietę, rzekł Montez roniąc łzy, równa się mej miłości. Omal nie spoliczkowałem ich wszystkich dziś przy stole...