Baron wskazał palcem pojazd Walerji w chwili gdy go doróżka mijała.
— Kazała służbie zajechać o dziesiątej, a doróżką pomknęła do tego domu, gdzie jest ze Steinbockiem, tam jadła obiad i za pół godziny będzie w Operze. Dobrze obmyślone! rzekła pani Nourisson. To ci tłómaczy, w jaki sposób oszukiwała cię tak długo.
Brazylijczyk nie odpowiedział. Przeobrażony w tygrysa, odzyskał niezmąconą zimną krew, którą tak podziwiano w czasie obiadu. Słowem, był spokojny jak bankrut nazajutrz po złożeniu bilansu.
Pod bramą nieszczęsnego domu stała dwukonna doróżka.
— Zostańno w swojej budzie, rzekła pani Nourisson do Monteza. Nie wchodzi się tu jak do szynku, przyślemy po ciebie.
Raik pani Marneffe i Wacława nie był zgoła podobny do kawalerskiego mieszkanka Crevela, które Crevel sprzedał hrabiemu Maksymowi de Trailles; ile że, w jego przekonaniu, straciło swój cel. Ten raj, raj dla wielu osób, mieścił się w pokoiku na czwartem piętrze, z wejściem ze schodów. Na każdem piętrze znajdował się w tym domu w tem samem miejscu taki pokój, niegdyś przeznaczony na kuchnię dla każdego mieszkania. Że jednak dom stał się rodzajem gospody wynajmowanej po słonych cenach na sekretne miłostki, główna lokatorka, prawdziwa pani Nourisson[1], modniarka z ulicy Neuve-Saint-Marc, zdrowo osądziła olbrzymią wartość swoich kuchen,
- ↑ Ostatnie wcielenie Vautrina.
