Strona:PL Balzac - Kuzynka Bietka. T. 2.djvu/88

 — Niech mnie pan od nich uwolni! wykrzyknął Radca Stanu.
 — Później człowiek przeklina lekarza, odparł komisarz z uśmiechem.
 — Proszę pana, panie komisarzu?...
 — A więc, ta kobieta była w zmowie z mężem.
 — Och!...
 — To się zdarza, proszę pana, dwa razy na dziesięć. O, my się znamy na tem.
 — Jaki pan ma dowód tego wspólnictwa?
 — Och, przedewszystkiem mąż!... rzekł bystry komisarz policji ze spokojem chirurga nawykłego rozdzierać rany. Spekulacja wypisana jest na tej płaskiej i ohydnej twarzy. Ale czy nie musi panu bardzo zależeć na liście, w którym jest mowa o dziecku?
 — Tak bardzo mi na nim zależy, że noszę go zawsze przy sobie, odparł baron, sięgając do kieszeni po mały pugilaresik z którym nie rozstawał się nigdy.
 — Zostaw pan pugilares w spokoju, rzekł komisarz piorunując barona stanowczością: oto list. Wiem teraz wszystko co chciałem wiedzieć. Pani Marneffe musiała znać sekret tego pugilaresu.
 — Ona jedna w świecie.
 — Tak też myślałem. A teraz oto dowód wspólnictwa tej kobiety.
 — Słucham! rzekł baron jeszcze niedowierzający.
 — Kiedyśmy tu przybyli, panie baronie, podjął komisarz, ten nikczemny Marneffe wszedł pierwszy i chwycił list, który żona jego z pewnością położyła na tem miejscu, rzekł wskazując na stoliczek. Oczywiście to