Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/104

z tych ludzi, którzy niby na wszystko się zgadzają, lecz robią tylko to co sami chcą.
 — Spróbuj mu się opierać.
 — Próbowałam.
 — No i...?
 — No i zagroził mi, że obetnie z mojej pensji sumę, która mu będzie potrzebna aby się obejść bezemnie...
 — Biedna Stefa! ależ to nie człowiek, to potwór!...
 — Potwór chłodny i wyrachowany, z fałszywą peruczką, który co wieczór...
 — Jakto, co wieczór?...
 — Ależ czekaj! który co wieczór stawia przy łóżku szklankę wody, aby w nią włożyć siedm fałszywych zębów.
 — Ależ to istna pułapka, twoje małżeństwo! Ale przynajmniej Armand ma majątek...
 — Kto to wie?
 — Och, Boże! ależ to wygląda, że w krótkim czasie będziesz bardzo nieszczęśliwa... albo bardzo szczęśliwa.
 — A ty, moje złoto?
 — Ja, do dziś, mam tylko jedną szpilkę która mnie kłuje; ale kłuje nie do wytrzymania.
 — Biedne dziecko! nie oceniasz swego szczęścia. No, powiedz, powiedz!
 Tutaj, młoda kobieta pochyliła się do ucha przyjaciółki tak że niepodobna było pochwycić bodaj słówka. Rozmowa zaczęła się na nowo, a raczej skończyła rodzajem konkluzji.
 — Więc Adolf jest zazdrosny?
 — O kogo? nie rozstajemy się ani na chwilę i to jest, wierz mi, prawdziwa niedola, tego nikt nie zniesie. Nie mogę sobie pozwolić na ziewnięcie; ciągle muszę być w roli kobiety kochającej. To szalenie męczące.
 — Linko?
 — Co?