Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/24

to znów je składa; wysuwa naprzemian swoje łapy lwa, piersi kobiece, grzbiet koński, myślącą głowę, potrząsa znów skrzydłami, unosi się i wzlata, kołuje i wraca, zamiata ziemię straszliwym ogonem, błyska groźnie pazurami, chowa je, uśmiecha się, nuci, to znów coś mamroce; rzuca spojrzenia to rozkosznego dzieciaka, to groźnej matrony, nadewszystko zaś jest drwiący i szyderski.
 — Lubię miłosne.
 — Lubię chroniczne.
 — Lubię obite skórą.
 — Lubię z przegródkami.
 — Lubię z dobremi końmi.
 — Lubię ukarane.
 — Lubię jako zesłane przez Boga, odpowiada pani Deschars.
 — A ty? pytasz z kolei żony.
 — Lubię ślubne.
 Odpowiedź żony jest niezrozumiała i zwraca cię w przestrzenie, w których myśl, oślepiona mnogością zjawisk, nie jest zdolna żadnego pochwycić.
 Z kolei, chodzi o pomieszczenie przedmiotu:
 — W wozowni.
 — Na strychu.
 — W gazetach.
 — W szpitalu.
 — W więzieniu.
 — W sklepie.
 Żona odpowiada na samym końcu: w łóżku.
 Już byłeś na śladzie, ale ta odpowiedź zbija cię znowu z tropu, ponieważ nie przypuszczasz aby pani Deschars pozwoliła na coś zbyt swobodnego.
 — Do czego to służy?
 — By życie w raj zamienić! powiada żona po szeregu innych odpowiedzi, które przeprowadziły cię przez cały świat lingwistycznych hipotez.