Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/43

wraca kwestję). Także coś nowego! Chcesz może rzucać podejrzenie na cesarzową? Powiła go przy pomocy doktora Dubois, w obecności...
 — Wcale o tem nie mówiłem...
 — Kiedy ty mi nigdy nie dasz skończyć, Adolfie.
 — Mówię tylko, że król rzymski... (zaczynasz podnosić głos), król rzymski, który miał ledwie cztery lata kiedy opuścił Francję, nie może służyć za przykład.
 — To nie przeszkadza, że księcia Bordeaux powierzono w siódmym roku panu de Rivière, jego ochmistrzowi. (Logika!)
 — Z księciem Bordeaux, to sprawa zupełnie inna...
 — Przyznajesz zatem, że nie można oddać dziecka do konwiktu przed skończeniem lat siedmiu? mówi z emfazą. (Znowu logika!!)
 — Wcale nie mówię tego, moja droga. Jest różnica między wychowaniem publicznem a wychowaniem tak odrębnem.
 — Dla tego właśnie nie chcę się zgodzić na umieszczenie Karolka w pensjonacie. Nato trzeba być o wiele silniejszym.
 — Karolek jest na swój wiek bardzo silny.
 — Karolek?... och! ci mężczyźni! Ależ on jest bardzo wątły, ma to po tobie. (Ty i tobie zaczyna się). Jeśli chcesz zaprzepaścić dziecko, oddaj go do konwiktu. Ale ja nie od dziś widzę, że ty tego dziecka znosić nie możesz.
 — Dosyć! teraz nie mogę znosić mego syna; wybornie! Ależ my jesteśmy przed dziećmi odpowiedzialni za ich przyszłość! trzebaż wreszcie zacząć wychowanie Karolka; tutaj nabiera najgorszych przyzwyczajeń, nie słucha nikogo, myśli że wszystko się kręci koło niego; bije kogo może a nikt mu nie odda. Powinien koniecznie znaleźć się wśród rówieśników, inaczej nabierze nieznośnego charakteru.
 — Dziękuję ci, to znaczy że ja źle wychowuję syna?
 — Tego wcale nie mówię; tylko że zawsze znajdziesz dość argumentów, aby, mimo wszystko, zatrzymać go przy sobie.