Strona:PL Balzac - Małe niedole pożycia małżeńskiego.djvu/76

 — Ale bo też ty mnie wypytujesz, jakgdybyś dziesięć lat była sędzią śledczym...
 — Więc dobrze! opowiedz mi swój dzień, to mnie rozerwie. Powinieneś chyba starać się, aby mi tutaj czas nieco uprzyjemnić. Dość się już nudzę, gdy mnie zostawiasz samą całe dni.
 — Mam cię rozrywać, opowiadając ci o interesach?...
 — Dawniej mówiłeś mi wszystko...
 Ta słodka wymówka kryje ciekawość owych ważnych spraw, wypełniających rzekomo dni Adolfa. Adolf, rad nie rad, przystępuje do opowiadania. Karolina słucha z roztargnieniem dość dobrze odegranem, aby można było mniemać że nie zwraca na jego słowa zbyt bacznej uwagi.
 — Ależ mówiłeś, wykrzykuje w chwili gdy Adolf poczyna się wikłać, że wziąłeś powóz na godziny, a teraz mówisz o dorożce? Więc jak właściwie? Dorożką jeździłeś za interesami? powiada ironicznie.
 — Czemuż dorożki miałyby mi być wzbronione? pyta Adolf, podejmując na nowo opowiadanie.
 — Nie zaszedłeś do pani de Fischtaminel? wtrąca nagle, w środku jakiegoś nadzwyczaj zawikłanego wyjaśnienia, które przerywa w połowie bez ceremonji.
 — Pocóż miałbym zachodzić?...
 — Byłbyś mi zrobił przyjemność; ciekawam czy jej salon już skończony...
 — Owszem, już.
 — A, więc byłeś?...
 — Nie, tapicer mi mówił.
 — Znasz jej tapicera?...
 — Znam.
 — Któryż to?
 — Braschon.
 — Spotkałeś go chyba na ulicy?
 — Tak.